Bilmediğim bir sebepten,
Ruhumun kanatları yanıyor.
Söylesene bir gün her şey biter mi?
İntihar etmiş bir adamın arkasından baktığım fotoğraflarındaki gülümseme her saniye değişirken nasıl iyi olabilirim?
Yine kelimelere sığınıyorum bu sefer onlar beni kabul etmiyor.
Terk edilmiş bir ruh gibi geceye düşerken, uyku denilen ihtiyaç gözlerimden geçmiyor.
Nefes almak çok basit geliyor bir anlığına. Ve nefesimi tutuyorum
Oksijen bana hayat sunmuyor, beni zehirliyor.
Öyle bir andayım ki her saniye zihnimi yaralayan düşünceler bile işine ara veriyor. Zihnim bomboş.
Tekrara alınan bir şarkının veda kokulu sözleri zihnimde yankılanırken kelimelere sığınarak geceyi izliyorum.
Acının koyu tonunu fısıldayan sözlerinde iyi olacak diyor kız. Gerçekten de iyi olacak mı?
Düşünceler her insanı kişiselleştirir ama çektiğimiz acılar her bir ruhu ortak bir noktada toplar ve her şeyi evrensel yapar. Belki de bu yüzden onlarca ruh aynı şarkının aynı sözlerinde nefes alıyor.
Merak ediyorum.
Daha kaç beden bu geceyi uykusuz deviriyor?
Şu an, aslında her an.
Fark etmeden ruhumda yaşadığım bu sessizlik, bu garip his gün yüzüne çıktığında her şey daha çok garipleşiyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder